200 jaar Guatemala!

Een cidertje met vriendinnen op het terras, hagelslag op brood, vloekend in de rij staan voor de Albert Heijn, met mijn vogel kletsen, mijn eigen huisje (of op zijn minst mijn eigen kamer!), de NS-conducteur die weer de gekste reden opgeeft voor vertraging van de trein, door de regen fietsen, vrije weekenden... Ja, er zijn naast mensen ook best wat dingen die ik inmiddels mis. En ja, dat zijn ook dingen die ik normaal helemaal niet zo leuk vind. Wonen in Latijns-Amerika is echt niet altijd een droom. Het is ook: regelmatig last van mijn maag, eenzaamheid 's avonds als mijn huisgenootjes hun vrienden en familie bellen en in Nederland iedereen slaapt, frustraties over de manier waarop dingen hier geregeld worden en kinderen die mij uitschelden en wegsturen als ik ze probeer te helpen.
Gelukkig overheersen alle positieve ervaringen dit met gemak. Ja, soms heb ik even een baalmomentje (laatst voor het eerst een hele dag chagrijnig geweest!), maar als één van de kinderen me dan een knuffel geeft is dat ook wel weer over. De afgelopen weken zijn er weer een hoop bijzondere, mooie gebeurtenissen geweest en ik heb ook weer een mooi reisje gemaakt.

Onafhankelijkheidsdag
Op woensdag 15 september was het onafhankelijkheidsdag. Niet alleen voor Guatemala, maar ook Honduras, El Salvador en Nicaragua waren op deze dag 200 jaar onafhankelijk! Helaas geen grote activiteiten vanwege de pandemie, maar binnen NPH werd er genoeg aandacht aan besteed. De dag ervoor waren er een hoop activiteiten bij de school en liep ik met de meisjes van Fátima rond om eten te scoren en over de verschillende departementen van Guatemala te leren. Met de vrijwilligers zijn we op de dag zelf naar Parramos gelopen en hebben we een risico genomen op ziek worden en street food gegeten. Gelukkig zijn we hier niet ziek van geworden en konden we de avond 'gewoon' naar onze hogar toe. Gewoon was het niet, want er was een grote voetbalwedstrijd en de kinderen lieten twee wensballonnen de lucht in gaan. Nou ja, één vloog in brand, maar de ander vloog ver weg. Vanaf de voetbaltribune was er daarnaast aan alle kanten vuurwerk te zien: iedereen in Guatemala vierde de onafhankelijkheid op zijn eigen manier.

Xela (Quetzaltenango)
Vorig weekend zijn we met zijn drieën naar Xela geweest: de hoogste stad van Guatemala, op 2450m hoogte. Voorbereid met mijn hoogteziektepillen (want ja, mijn lichaam is toch nog wel een beetje gewend om onder de zeespiegel te wonen) begonnen we hiervoor aan een lange busreis. Via Chimaltenango leek er een directe bus te gaan. Dit bleek echter niet zo: ergens op de snelweg werden we snel de bus uit gestuurd om naar een andere bus te rennen. Goed, vanaf daar prima en heelhuids in Xela aangekomen. Xela is de op één na grootste stad van Guatemala en was een positieve verrassing. Met een zeer Europese uitstraling voelde het daarnaast ook alsof ik even in een ander land was: misschien zelfs een land in ons mooie Europa.

Op zaterdag besloten we de vulkaan Cerro Quemado te beklimmen: een zogenaamd makkelijke hike. We besloten om dit zelfstandig te doen, zodat we in de middag naar Fuentes Georginas konden gaan, thermale baden. Als we met een tour mee gingen, was deze combinatie niet mogelijk. Gewapend met een route op een app die ik de dag ervoor had gedownload, begonnen we aan de klim. Al snel was Mary buiten adem en na een tijdje werd ze duizelig en misselijk. We waren inmiddels al heel wat rotsen omhoog geklommen en naar beneden klimmen ging niet zo makkelijk. Ohoh. Na wat ademhalingsoefeningen en één van mijn hoogteziektepilletjes voelde ze zich gelukkig weer helemaal fit en we klommen naar de top van de vulkaan. Nou ja, bijna dan. Om écht op de top te komen moest je bij een gevaarlijke richel stijl omhoog klimmen en dat leek ons toch niet heel verstandig. De uitzichten waren prachtig en de vulkaan zelf zag er ook bijzonder uit: alle rotsen leken een laag oude lava over zich heen te hebben. Na deze klim gingen we weer naar beneden (waar ik vanzelfsprekend een paar keer lachend bij uitgleed) en gingen we ergens lunchen. Vervolgens namen we een Uber naar de hot springs. Onze Uber chauffeur informeerde ons onderweg over het feit dat het vanaf daar onmogelijk was om een Uber terug te vinden... Gelukkig was hij bereid om voor een extraatje op ons te wachten en ons weer terug naar Xela te brengen.

Op zondag gingen we weer op tijd terug Parramos. Dit was nog een hele uitdaging, de bus was namelijk propvol. Waar ik eerst naast Mary en een vreemde op het randje van een bank zat en bij elke bocht (en dat zijn er nogal wat in de bergen), van de bank afgleed, besloot ik uiteindelijk de locals na te doen en op het randje van twee banken boven het gangpad te gaan zitten. Dit was verrassend comfortabel, maar toen er een plekje vrij kwam ben ik toch maar 'gewoon' in de bus gaan zitten. Een hele ervaring weer en we waren blij toen we terugkwamen in Parramos.

Chicas Poderosas, Desarrollo Juvenil en Hogar
Natuurlijk moest er ook gewerkt worden de afgelopen twee weken. Voor Chicas Poderosas heb ik geluisterd naar wat de meisjes graag wilden doen en we hebben geknutseld, karaoke gezongen en gedanst. Met de huidige 20 minuten die ik voor mijn werk krijg, is het lastig om wat meer de diepte in te gaan, dus zo lang er niet meer tijd is probeer ik vooral nog meer met de meisjes te bonden. Ik ken eindelijk alle namen van de chicas, nu de chicos nog. Dat gaat een stuk lastiger, want die zie ik niet zo regelmatig. Ook met Desarrollo Juvenil zijn we inmiddels volledig van start. Deze week zijn we met de 15 meisjes die zich opgegeven hebben gestart met het plannen van een verrassing voor één van de tías/tíos. Volgende week mogen de jongens hiermee aan de slag. In mijn hogar vind ik steeds beter mijn plekje en begin ik te leren hoe ik elk meisje het beste kan benaderen (of aan kan voelen dat ik ze met rust moet laten). Gisteren heb ik een sportieve dag met ze gehad: ik heb namelijk actief meegedaan aan zowel de voetbal- als de volleybaltraining. Tot slot heb ik volgende week de overdracht met de stagiaire die momenteel als psycholoog voor de tías en tíos werkt. De week erop loop ik met haar mee en daarna ga ik deze werkzaamheden overnemen. Spannend!

Ik ben er nog niet over uit wat mijn plannen voor komend weekend zijn. Even overwoog ik een tripje naar Miami, maar omdat de Coronaregels in de VS wat betreft inreisbeperkingen zeer regelmatig wijzigen, durf ik het niet helemaal aan. Ik houd Skyscanner in de gaten, maar aangezien vluchten last-minute niet echt goedkoper lijken te worden, denk ik dat ik toch een fijn plekje in Guatemala op ga zoeken. Naar het strand, het meer, wat dagtripjes in de buurt of toch ineens een goedkoop ticket naar Mexico boeken? Jullie lezen het in mijn volgende blog!