Bittersweet goodbyes

Mijn droomman heb ik hier niet gevonden, ik ben geen leuke, goedbetaalde baan in Antigua tegen gekomen en nog meer tijd als vrijwilliger zag ik niet zo zitten... Dus vandaag is het echt tijd om met pijn in mijn hart mijn geliefde Guatemala te verlaten. Een moment waar ik maanden naar uit heb gekeken, maar de afgelopen weken ook heel erg tegenop heb gezien. Kan ik het wel weer: een 'normaal' leven in Nederland? De kou? Al mijn hondjes bij NPH nooit meer zien? En natúúrlijk de kinderen moeten missen en sommigen misschien nooit meer zien? De tijd gaat het leren. En if not, dan vlieg ik over een paar maanden gewoon weer terug (sorry mam).

Voor nu blik ik nog even terug op de laatste maand, die in het teken stond van:

Vakantie naar Miami en Jamaica

Miami was flink prijzig en ondanks dat dat niet geheel onverwachts was, was het best lastig om daar on a shoestring te reizen. Goed, met gratis dagjes naar het strand, wijn uit de supermarkt die in de aanbieding was en 'gratis' dagjes op het strand was het best te overzien.
We brachten een avond in Little Havana door, wat een levendige, kleurrijke wijk is met elke avond overal salsa. Toen we daar een drankje wilden bestellen en ontdekten dat een Corona'tje $12 was, hadden we het wat drankjes betreft wel snel gezien.
De volgende dag brachten we op Miami Beach door, waar we uiteraard niet veel meer deden dan zonnen. Die avond aten we in Wynwood, een andere kleurrijke wijk met streetart op alle muren én wegen.

Ook ons avontuur naar Jamaica begon met een schok: wat een prijzen! De schoonheid van Jamaica nam die zorgen echter wel een beetje weg. Toen we aan kwamen in Kingston bezochtenwe Trench Town, één van de armste wijken van Jamaica en waarschijnlijk de armste wijk die ik ooit gezien heb. Bob Marley is hier opgegroeid. Ook zijn zoon Ziggy is hier geboren, met het idee dat niet alles vanzelfsprekend is en dat hij moet werken voor zijn geld. Vervolgens bezochten we Ocho Rios, waar we een kort nachtje verbleven, Montego Bay en Negril. Negril was by far mijn favoriete plek en ik had hier zo weken kunnen blijven. Hier zijn de mooiste stranden van Jamaica en verder is er behalve naar barretjes gaan niet zo veel te doen. En dat is precies waar ik van hou!
Na ons nachtje in Negril vertrokken we met pijn in ons hart naar vliegveld. Na daar de hele dag door te brengen kregen we echter aan het begin van de avond te horen dat onze vlucht naar Miami geannuleerd was... Op zich waren we er niet heel verdrietig over, we wilden toch nog een dagje langer blijven, maar hoe dan? De vliegmaatschappij bood (na heel veel geschreeuw van boze mensen) alle passagiers een hotelovernachting aan van max. €150 per persoon. Dat hoefden ze geen twee keer te zeggen en een uurtje later zaten we te dineren in een all-inclusive hotel. Na een kort nachtje daar vertrokken we terug naar het vliegveld, naar Miami en na nog een kort nachtje daar vloog ik terug naar mijn geliefde Guatemala.

Dagtripjes naar Chichi(castenango) en Pacaya
In Guatemala stonden er nog twee dingen op mijn lijstje: de markt in Chichi bezoeken en de Pacaya beklimmen. Gelukkig heb ik dat allebei nog kunnen doen deze laatste maand!

De markt in Chichi was (geloof het of niet) de kleurrijkste plek die ik in Guatemala gezien heb. Overal mooie geweven kleden, tapijten, kunstwerken en kleding. Ik kon me dan ook weer eens niet inhouden en kocht een vloerkleed, tafelkleed en kunstwerk voor aan de muur.

Ook de Pacaya vulkaan beklimmen was zeker de moeite waard. Ook Erin wilde dit graag nog doen, dus samen stonden we om 5 uur 's ochtends op voor een tour. Het was een makkelijke hike van een paar uurtjes (in vergelijking met Acatenango dan). Bovenop de vulkaan kon je in de rook van de vulkaan marshmallows roosteren, wat ook heel cool was. Erin had niet zo'n zin in haar marshmallow, dus gaf deze aan één van de vulkaanhonden. Dat was duidelijk niet zijn eerste marshmallow. ;)

Afscheid van vrienden, vriendinnen en Antigua

Ook van de mensen die ik het afgelopen jaar heb ontmoet moest uiteraard afscheid genomen worden. Zo nam ik afscheid van Diana, één van de managers bij Driftwood (mijn favoriete hostel in El Paredón), vrienden in Antigua, Kiara (voormalig stagiaire bij NPH) en uiteindelijk ook van Mary, Erin en mijn geliefde stad Antigua. De laatste week stond in het teken van laatste keren en afscheidsfeestjes en was daarom behoorlijk pittig.

Afscheid van kinderen, collega's en de chuchos

En toen was daar... het moeilijkste moment van allemaal. Afscheid nemen van de lieve kinderen. We hadden vrijdag al een afscheidsfeestje waarbij alle kinderen een dans deden voor hun vrijwilliger, wat natuurlijk superschattig was. Daarna hebben we (Mary, Erin en ik) op maandag een afscheidsactiviteit gedaan met onze hogars. Hiervoor zijn we naar Sky Zone (vergelijkbaar met het Nederlandse Jump XL) geweest, een trampolinepark. De kinderen hadden het ontzettend naar ons zin en we kregen het positieve bericht dat zelfs de tías ervan hadden genoten. Ze mochten van ons namelijk gewoon mee springen, terwijl de coördinatoren dat meestal niet toelaten.
Vervolgens nam eergisteren al afscheid van één van de tías van de meisjes met wie ik heb gewerkt en gisteravond van de andere tías en de meisjes zelf. Ik had een filmpje voor de meisjes gemaakt met foto's en filmpjes die we het afgelopen jaar hebben genomen en toen ik deze liet zien begonnen ze al snel te huilen. Vervolgens probeerden alle meisjes me te vertellen dat ze me gingen missen en waarom, maar ook daarbij konden de lieverdjes het niet droog houden. Eén meisje vroeg zelfs of ik haar niet kan adopteren en dat brak mijn hart een beetje. Hopelijk kan ik haar peetmoeder worden, wat praktisch gezien betekent dat ik haar met een maandelijks bedrag zal gaan sponsoren. Na het eten hadden de meisjes ineens mijn laptop nodig 'voor een verrassing'. Waar ik dacht dat ze een powerpoint zouden maken, plakten ze mijn laptop vol met hun foto's en lieve berichtjes. Daarna zongen ze alle 9 in koor het liedje "Yo te extrañaré" ("Ik ga je missen"). Toen ik begon te huilen, kwam er een stukje in het liedje waarin er "Ya no llores por mí" ("Niet meer om mij huilen") gezongen werd. Na nog heel veel meer knuffels heb ik de meisjes gedag gezegd. Dit is het moeilijkste afscheid dat ik ooit heb moeten nemen. Hopelijk kan ik via videobellen nog een beetje contact met ze houden.
Natuurlijk moest er ook afscheid genomen worden van mijn favoriete hondjes. Gelukkig houden de nieuwe vrijwilligers ook van honden!

Onderweg naar huis!
Ik ben momenteel op het vliegveld en over minder dan een uur vertrekt mijn eerste vlucht (van 3). Hopelijk gaat alles goed, vooral met mijn overstap in London Heathrow, een vliegveld met net zo veel (if not more) problemen als Schiphol. Het blijft toch echt sinds het begin van mijn tijd in Guatemala altijd hetzelfde liedje: vamos a ver! (we gaan het zien).