De eerste (introductie)week zit erop!

Laat ik hiermee beginnen:

Ik ben dankbaar voor het feit dat ik hier in Guatemala aan het werk mag. Ook ben ik dankbaar voor mijn gezondheid en de gezondheid van mijn familie en vrienden. Ik ben dankbaar voor de rijkdom die we hebben in Nederland en het feit dat ik me nooit zorgen hoef te maken over geld. Tot slot ben ik dankbaar, omdat ik de luxe heb om zorgeloos naar andere landen te reizen en te genieten.

Want dat (bedanken) doen we hier. Aan het begin van de dag, aan het begin van een maaltijd of voorafgaand aan een vergadering. De eerste keer dat ik gevraagd werd om ergens voor te bedanken in een gebedje vond ik dat ontzettend lastig. Ik had dit nog nooit gedaan en mijn korte dankwoord kwam er ongemakkelijk uit. Goed, voor alles een eerste keer en volgende keer gaat het vast beter. Ik heb respect voor mensen hun geloof en ik vind het mooi hoe mensen hier hun kracht uithalen, maar vind het toch nog lastig om me hier goed in te verplaatsen. Ik geloof toch echt alleen in de wetenschap. Maar goed, voor NPH pas ik me zonder problemen aan en ik ben benieuwd naar mijn eerste kerkbezoek.

In mijn korte vlog hebben jullie het vrijwilligershuis al kunnen zien, maar ik heb inmiddels ook mijn (deel van de) kamer ingericht. Met mijn foto's aan de muur voel ik me helemaal thuis. Nog even wennen om mijn kamer met iemand te delen, maar ook dat komt zeker goed. De welkom-tekeningen die de kinderen hebben gemaakt vond ik ook erg leuk en daardoor voelde ik me hier meteen erg welkom.

De afgelopen week hebben we als nieuwe vrijwilligers (Mary en Erin uit de VS en ik) onwijs veel informatie ontvangen. We begonnen met een gezamenlijk 'luxe' ontbijt (na een gebed) en de rest van de week verschilde van dag tot dag. Elk document werd uitgebreid doorgenomen, er waren voorlichtingen over alle projecten en ik heb een hoop documenten ondertekend (waarvan een groot deel hetzelfde was als de documenten in Nederland, maar dan in het Spaans). Ook heb ik onwijs veel mensen ontmoet en ik moet toegeven dat het met een mondkapje en veiligheidsbril moeilijk is om iedereen uit elkaar te houden. Iedereen uit het vrouwen-vrijwilligershuis, Casa 4, ken ik inmiddels, maar binnenshuis mogen de mondkapjes gelukkig ook af. Deze week was voor mijn hoofd erg vermoeiend: de hele dag luisteren en praten in het Spaans is best pittig. De meeste avonden viel ik dan ook met gemak tussen 20:00 en 22:00 in slaap. De bijeenkomsten vonden plaats in een zaal in het kantoorgebouw, waar tot onze schrik woensdag ook uit het niets een lamp naar beneden viel. Donderdagochtend hing die weer (zie foto), maar geen idee voor hoe lang...

Tot mijn verbazing bleek mijn contract maar voor een jaar (i.p.v. 13 maanden) te zijn, daarna mag ik kiezen of ik wil blijven om te helpen bij de introductie van de nieuwe vrijwilligers. Ook heb ik met mijn 4 vakantieweken de mogelijkheid om halverwege het jaar 'even' naar Nederland te gaan. Ik weet nog niet precies wat ik ga doen, maar dat de keuzevrijheid er is, is natuurlijk fijn. We zijn er nog lang niet, dus tegen die tijd zie ik wel wat ik doe.

Iedereen hier is ontzettend aardig en begripvol. Er is wel 100 keer gezegd dat we allemaal de tijd mogen nemen om te wennen aan de taal, cultuur, het eten en het leven hier. Ontzettend fijn en daardoor voel ik me erg comfortabel en welkom. Ook geeft iedereen aan langzaam te willen praten zodat ze beter te volgen zijn, al lukt dat over het algemeen nietzoheelgoedengaathetSpaansmeestalheelsnel.

Gisteren bezochten we Antigua, waar onze huis-mama Sandra ons een tour gaf. Sandra is een lokale vrijwilligster in de keuken die bij ons in het vrijwilligershuis woont. Zij is al wat ouder, haar kinderen zijn al jaren het huis uit en nu helpt ze graag bij NPH. Ik had Antigua natuurlijk wel al eerder bezocht, maar nu voor het eerst met een (lokale) gids. Ze vertelde over de rijke geschiedenis van Antigua: waar het eerste boek in Midden-Amerika is gedrukt en ook de eerste Midden-Amerikaanse Universiteit was. Na de korte tour nam ze ons mee naar een lokaal restaurant, met écht lokaal en heerlijk eten. Op de foto is de naam van het restaurant te zien.

Dan het mindere nieuws: alle kinderen zitten momenteel (deels preventief) in quarantaine in verband met corona-uitbraken onder kinderen en personeel. Volgende week zouden we elke avond langs een andere groep kinderen gaan om alle drie een groep uit te kiezen waar we het hele jaar onze vrije tijd bij door willen brengen (dit wordt 3-4 avonden per week en om het weekend verwacht). Helaas kan dit nu niet doorgaan. Ze zitten nog minstens tot eind juli in quarantaine, ojalá is het na deze maand dan ook echt mogelijk om de kinderen te ontmoeten en zijn er in de tussentijd niet meer besmettingen. Ik heb daarbij geen idee wat dit voor mijn werkzaamheden betekent. Het lijkt me vrij lastig om aan women empowerment of de ontwikkeling van kinderen te werken als er geen kinderen zijn. Toch verwacht ik dat er genoeg te doen is in het psicopedagogía departement, al kan ik alleen al helpen met het plannen van activiteiten in de toekomst of de keuken ondersteunen bij het langsbrengen van eten naar de kinderen. Volgende week ga ik het allemaal ontdekken. Voor Mary en Erin is dit onderwerp nog onzekerder: zij gaan Engelse les geven en de school is al maanden dicht, zonder perspectief op heropening. Goed, maandag om 08:00 gaan we alle drie starten en ik ben heel benieuwd!