Ontsnappen aan de dipjes en hooggeëerd bezoek

De afgelopen maand heb ik weer veel hele mooie dingen mogen zien! Dat had ik ook wel nodig, mijn frustraties met NPH (niet WereldOuders, het kantoor in Nederland doet het goed, dit is echt Guatemala-specifiek) lopen namelijk nog wel eens op. De afgelopen maanden zijn er veel veranderingen geweest, een tijd lang hadden we geen vrijwilligerscoördinator en nu zitten we in quarantaine, wat allemaal veel stress met zich meebrengt. Maar goed, ik ben er nog en ik blijf, al dan niet met veel ontsnappen in de vorm van dagjes en weekendjes weg. En dat levert ook weer stress op: één van mijn huisgenootjes is/was namelijk heel erg bang dat we door te reizen Covid op zouden lopen... En nu zitten we in quarantaine omdat de kinderen haar besmet hebben. De nodige frustraties, maar gelukkig heb ik ook weer een heleboel leuke dingen gedaan! Mijn lieve vriendin Marit is namelijk langsgekomen en samen hebben we een heleboel leuke (en sportieve!) dingen gedaan.

Dan eindelijk... de Acatenango hike!
Samen met Marit heb ik de Acatenango vulkaan beklommen! Eindelijk!
De foto's hebben jullie allemaal natuurlijk al jaloers voorbij zien komen op zo'n beetje alle socials die ik heb. Maar wat hebben we nou eigenlijk gedaan?
Om half 9 's ochtends (ik bedoel: om 9 uur, het is natuurlijk Guatemala) werden we opgehaald bij ons hostel. We reden een klein stukje naar Jocotenango waar we bepakt werden met ons eten, dikke jassen, een muts en handschoenen. Vanaf daar reden we door naar de voet van de vulkaan. Voor de start moest ik natuurlijk nog even plassen en daar waren hokjes voor, maar die werkten eigenlijk helemaal niet en stonden er meer voor de sier, dus mijn eerste keer wildplassen in Guatemala werd een feit. Vervolgens kregen we stokken en begonnen we een steile zandhelling op te klimmen. Al na 10 minuten dacht ik: ohoh, als we dit 5 uur moeten doen wordt dat nog wat. Na ongeveer 5 kwartier kwamen we bij de ingang aan, waar we ons entreegeld betaalden en vervolgens liepen we door een vergelijkbaar cloud forest als ik in Costa Rica had gezien. Het was iets minder zwaar nu, maar gelukkig stopten we nog regelmatig. We klommen flink door en waren kennelijk de eerste groep bij de lunchplek. Daar aten we in het gezelschap van twee schattige hondjes (en stond ik de helft van mijn kip af) en toen de eerste andere groepen aan kwamen klommen we vlug weer door. Nog een uur omhoog en vanaf daar zou het alleen nog maar vlak zijn! Na 45 minuten begon de lucht echter te rommelen: was het de vulkaan? Een aardbeving? Een storm? Dat laatste bleek waar en een hagelbui begon. Snel die regenjassen aan en door! Gelukkig kwamen we al snel bij het vlakke oppervlak en hoefden we niet echt meer te klimmen. Kort daarna kwamen we bij het basecamp aan waar we onze natte kleren voor droge verwisselden en uitrustten. De tocht was vermoeiend, door verschillende klimaten heen (boerderijgrond, tropisch regenwoud, naaldbomen en vulkaanzand-vlakte), maar ik was nog niet moe. Wel koud. Heel erg koud. Marit toverde echter haar scoutingskills tevoorschijn en kapte hout om een kampvuur te maken. Daarna warmden we op, bewonderden we de vulkaan in het donker en dineerden we. Kort daarna gingen we ons bed in: de volgende dag moesten we om 4 uur opstaan.

Echt slapen deed ik niet. Ik had het maar koud. Toen ik tijdens het woelen ineens de wekker hoorde gaan gaf ik het (verplicht) op. Door de vrieskou en in de donkere nacht begonnen we met zaklampen op onze hoofden te klimmen. Normaal zak je bij dit deel van de tocht veel weg in het vulkaanzand, maar door de hagel van de dag ervoor in combinatie met het feit dat het gevroren had was de grond bevroren en ging het omhoog lopen goed zonder weg te zakken. Het was echter wel heel zwaar en steil (en koud).
Na 2 uur klimmen (met veel pauzes) kwamen we eindelijk bij de top van de Acatenango vulkaan aan. We did it! Vanaf daar keken we weer naar de magische uitbarstingen van Fuego, terwijl Marit en ik knuffelend tegen elkaar aan zaten om op te warmen. Totdat we een hond vonden die het ook wel lekker vond om geknuffeld te worden en we het knuffelen met de hond afwisselden. De zon begon op te komen en onder het genot van stroopwafels keken we naar dit magische tafereel. De kou was verschrikkelijk, maar de ervaring fantastisch!

Na de groepsfoto was het tijd om naar beneden te gaan. Half skiënd bewogen wij ons door het vulkanisch zand. Dit vond ik het leukste deel van de tocht. Na een kort ontbijt bij het kamp gingen we verder naar beneden, waar de shuttle ons opwachtte en terug naar Antigua bracht.

Marit aan het werk
De dagen na de hike konden we amper lopen door alle spierpijn, maar de jacuzzi en het zwembad in de hostels die we gekozen hadden hielpen bij alle spierpijn. Na een paar dagen uitrusten was het weer tijd om aan het werk te gaan... voor ons allebei!
Marit kwam mij helpen in het Women Empowerment programma om een tekenworkshop te geven. Alle meisjes vonden het - ondanks de taalbarrière - fantastisch en Marit moest allemaal portrettekeningen van iedereen maken. Ook ging ze mee eten bij de meisjes van Fátima. Die wilden natuurlijk alles over haar weten: "hoe oud ben je?", "ben je getrouwd?", "waar woon je?", "wanneer kom je weer op bezoek?". Na twee dagen hard werken vertrok Marit naar het strand en een dag later kon ik haar achterna gaan.

El Paredon: mijn favoriete plek op aarde
Als we naar het strand gaan, kan dat natuurlijk maar één ding betekenen: El Paredon (mijn favoriete plek op aarde) bezoeken! Rustige dagen waren het echter niet, want we zijn erg sportief bezig geweest. Marit is een wat meer ervaren surfer dan ik en kon me uitleg geven over de zeemuien en het draaien van het tij, waardoor ik stiekem gewoon gratis surflessen kreeg. Naast het surfen zijn we ook gaan wakeboarden en hebben we een hoop gedanst op de verschillende feestjes die er altijd in El Paredon zijn. Ook maakten we een foto samen, gebaseerd op een foto van ons van 20 jaar geleden.

Niets veranderd, toch?

En dan is het februari...

Na mijn lange weekend op het strand, was het helaas tijd om 'weer even normaal te doen'. Ik had een normale werkweek inclusief werkweekend en begon langzaam weer in het ritme te komen. Dit weekend zou ik terug naar het meer van Atitlán gaan, maar helaas zit ik nu in quarantaine.
We hebben hier een berg zelftesten liggen die mijn collega's mee hebben genomen vanuit de VS. Na alle feestjes op het strand hebben we allemaal een testje gedaan en die waren gelukkig negatief. Maar na een weekend werken (met snotterende en hoestende kinderen), was Mary toch ineens erg verkouden. Na 3 positieve zelftesten (van haar alleen) besloten we om in quarantaine te gaan. Vooralsnog blijf ik negatief testen, dus de quarantaine is vooral heel saai. De regels zijn hier anders dan in Nederland en de dokter wil graag dat we 12 dagen in quarantaine blijven. Volgende week donderdag gaan Erin en ik, als we nog steeds negatief testen, weer naar buiten. Mary in principe ook, maar alleen als haar symptomen weg zijn natuurlijk. We hebben de coördinator van het huis gewaarschuwd dat de kinderen waarschijnlijk Corona hebben, maar niemand lijkt hier iets aan te willen doen. Nu maar hopen dat het bij de kinderen weg is als wij weer aan het werk gaan... Gelukkig houden de honden ons nog wel af en toe gezelschap door ons te bezoeken.

En dan is het nu aftellen tot mijn volgende bezoek!
Over 22 dagen komen mijn ouders en kleine zusje al langs. Heel gezellig, nu maar hopen dat mijn moeder alle spanning aan kan. We gaan in ieder geval een hele mooie reis maken met zijn vieren.
Over 54 dagen komt mijn beste vriend langs. Berend, ik had het eerlijk gezegd niet meer verwacht, maar ik vind het supergezellig dat je langskomt en laat je met liefde al mijn favoriete plekjes zien!

Mijn ticket naar huis is inmiddels ook geboekt. Over 162 dagen vlieg ik al terug naar huis! Ik kan dat bijna niet geloven. De tijd gaat zo snel.