Tijd om de handen uit de mouwen te steken!

Vorige week heb ik zoals verwacht niet zoveel gedaan. Helaas was de Pacaya beklimmen door demonstraties en wegblokkades niet mogelijk. Nou ja, het klimmen was wel mogelijk, maar er komen niet. ;) Dit staat natuurlijk nog wel op de planning voor de toekomst. Gelukkig konden we het weekend wel een dagje naar Antigua en hebben we een flinke voorraad boodschappen ingeslagen.

Deze week begon mijn werk eindelijk op gang te komen. En flink ook! Ik wilde aan de slag, nu heb ik werk gekregen ook. Elke dag had ik een taak voor werk (4 groepen chicas leren kennen voor Chicas Poderosas en op dinsdagochtend hard onze ruimte voor Desarrollo Juvenil schoonmaken). Daarnaast heb ik alle hogars (letterlijke betekenis: thuis, dit zijn de verschillende huizen waar de kinderen wonen) van de meisjeshuizen en één hogar van de jongenshuizen leren kennen. Volgende week bezoeken we de rest van de huizen. Het idee is dat de kinderen na de kennismaking hun favoriete vrijwilliger mogen kiezen die de rest van het jaar een groot deel van de tijd met ze doorbrengt.

Benieuwd naar de kinderen die hier wonen? Lees dan snel verder!

Hogar Nuestra Señora de Fátima
Op maandag bezocht ik de hogar van Fátima: ik was met het groepje tijdens de lunch, het diner en om een kennismakingsactiviteit mee uit te voeren voor Chicas Poderosas. Dit is een actieve, enthousiaste, variërende groep 6 meisjes van 9 tot 13 jaar. Ze waren allemaal razend enthousiast over mijn aanwezigheid en toen ik zei dat het een beetje van hen afhangt welke vrijwilliger ze krijgen riepen ze alle zes in koor dat ze mij gingen kiezen. Mijn opmerking dat ze een andere vrijwilliger misschien wel leuker vinden kreeg veel weerstand en toen mijn collega-vrijwilliger de volgende dag bij hun lunch aanschoof was het eerste wat ze zeiden "we kiezen toch Alicia". Oh oh. Wat heb ik gedaan?
Ik moet zeggen dat ik het verrassend leuk vond om activiteiten met deze groep uit te voeren. Wellicht is het mijn liefde voor ADHD'ers gecombineerd met mijn liefde voor moeilijke kinderen, maar dat ik het zo leuk vond was toch een erg verrassend gevoel. Ik moet hoe dan ook om de week met ze werken bij het Chicas Poderosas programma, des te belangrijker een goede band is.

Hogar Divino Niño
Op dinsdag bezocht ik het 'babyhuis'. Het jongste kind hier is inmiddels (net) 5, maar toch zijn dit de jongste kinderen binnen het familiehuis in Guatemala, met leeftijden tussen de 5 en 9 jaar: 6 meisjes en 2 jongens. Vanwege het grote verschil in leeftijden, was ik de helft van de dag als een paard kinderen aan het vervoeren en de andere helft van de dag kinderen aan het voorlezen of aan het helpen met huiswerk (aangezien de school nog steeds gesloten is). Ik ben natuurlijk ook veel uitgelachen om mijn gekke acties en dat is ook precies wat ik het leukste vind aan het werken met deze doelgroep. Ik kwam thuis met 5 verschillende vlechtjes en mijn scrunchie bovenop mijn hoofd. Tja, dat hoort er ook bij.
Heel anders dan mijn eerste dag en aangezien ik beide groepen erg leuk vind, ben ik blij dat ik de keuze voor een huis niet hoef te maken! Ook met de chiquitos ga ik sowieso werken in het Chicas Poderosas programma. Heel anders, want reflecteren en genderrollen bespreken zijn hier een stuk lastiger. Gelukkig hebben we een aangepast programma voor deze groep, waarbij er wat meer wordt geknutseld en de relevante onderwerpen tussendoor kort worden besproken.

Hogar Santa Clara
Op woensdag bezocht ik het laatste meisjeshuis*, met de oudsten van 13 tot 16 jaar. Vooraf vond ik het wat spannend, dit is namelijk een groter huis met 12 meisjes en daarbij zijn ze niet zoveel jonger dan ik ben. Toen ik binnen kwam waren alle meisjes hard hun favoriete reggaeton hits mee aan het zingen. Ze vroegen of ik mee wilde zingen en ik zei dat het Spaans me helaas net iets te snel ging. Hopelijk kan ik hun favoriete liedjes over een paar maanden wel mee zingen! Tijdens de lunch met deze groep vond ik het lastig om tussen de gesprekken te komen, want het Spaans ging erg snel. Gelukkig probeerden de meisjes me ook af en toe in hun gesprekken te betrekken en vragen te stellen. Ook mijn activiteit voor Chicas Poderosas en de avond bracht ik met deze groep door. Na een verwarrende telenovela (ik snapte werkelijk niks van alle verhaallijnen die in de realityserie door elkaar liepen) dineerden we samen. In de groep zitten twee meisjes met een beperking: één met een ontwikkelingsachterstand (de precieze oorzaak hiervan weet ik niet en dit hoef ik ook niet te weten, zo lang ik me maar goed aan haar aan kan passen) en een meisje dat doof is. Na het avondeten leerde ik het dove meisje van de groep wat beter kennen. Een ontzettend lief meisje waarvan ik hoop dat zij zich goed voelt in de grote, drukke groep. Ook hielp ik een ander meisje met haar Engels huiswerk en het vertalen van zinnen, wat zowel voor haar als voor mij een oefening was. Victoria, de Chileense vrijwilliger die hier al sinds januari is, is de vrijwilliger in deze hogar en daarom zou ik hier niet elke avond door gaan brengen. Desondanks ben ik blij met de kennismaking, voor Chicas Poderosas werk ik namelijk wel wekelijks met deze groep.
Toen ik het huis verliet, kwam ik oog in oog te staan met waar alle tias als ik 's avonds weg ging me voor gewaarschuwd hadden: de zwerfhonden. Zo'n twintig meter bij de huizen vandaan kwamen er 5 blaffende honden op me afrennen en ze omsingelden mij. Ohoh. Ik ben normaal niet bang voor honden, maar zwerfhonden zijn onvoorspelbaar en daarbij is er een mogelijkheid dat ze rabiës hebben. Gelukkig bleven ze om me heen staan blaffen en herhaalde ik "blaffende honden bijten niet" in mijn hoofd. Ondertussen zei ik: "tranquilo, amigos. Esta bien. Tranquilo." De honden bleven blaffen en ik zocht op de grond of er iets was om te gooien, om ze af te leiden. Ik overwoog om mijn lepel te gooien, toen ze iets rustiger werden. Ik zette een paar kleine stapjes en hoorde meer geblaf in de verte. Vervolgens kwam er nog een (grotere) hond aanrennen. De hond blafte naar de andere honden en tot mijn verbazing liepen ze piepend weg. De hond had mij gered! Daarna liep ik snel door naar huis. Gelukkig kwam ik onderweg niet meer honden tegen. Ik nam me voor om voortaan wat hondenbrokjes mee te nemen als ik 's avonds weg ga.

Hogar San Antonio
Gisteren bezocht ik tijdens de lunch de Hogar San Antonio, het oudste* jongenshuis met jongens van 13 tot 16. Ik vond dit best wel spannend, meisjes zijn stom en ze hadden vast geen zin in mij. Dit gevoel werd bevestigd toen ik aan kwam lopen: zo'n twaalf paar ogen staarden mij vragend aan. Het tegendeel werd echter bewezen! De jongens leken om de een of andere reden nog veel nieuwsgieriger dan alle meisjes (op de kinderen van divino niño na dan). Ik werd tijdens de lunch overvallen met vragen: "hoe oud ben je?", "welke sport speel je?", "wat heb je gestudeerd?", "heb je nog andere hobby's?", "heb je een vriendje?", "hoe zeg je tafel in het Nederlands?". Ook ontmoette ik mijn held van de avond ervoor: deze hond was namelijk een vriend van de jongens. Ik heb hem even goed geknuffeld, in de hoop dat hij me blijft beschermen tegen de andere honden. Na de positieve verrassing tijdens de lunch ging ik naar huis omdat het community night was met alle vrijwilligers, maar volgende week gaan we nog eens langs de jongenshuizen om de jongens beter te leren kennen. Nu ik weet wat een schatjes het allemaal zijn heb ik daar alleen maar heel veel zin in!

Dit weekend gaan we de grote (hoofd)stad bezoeken. Er zijn veilige en onveilige wijken en we hebben een veilige wijk gevonden met hippe restaurantjes en zelfs een groot winkelcentrum. De hoofdstad schijnt vergelijkbaar te zijn met steden in Europa en in de Verenigde Staten, het lijkt me heerlijk om na 2 maanden in dorpjes eventjes in een 'echte' stad te zijn. Volgende week vertel ik meer over mijn ervaringen in de grote stad en met de jongenshuizen!

* Er zijn nog twee gemengde huizen met studenten, maar die bezoeken we deze weken niet. In het Chicas Poderosas programma ga ik wel met de meisjes uit deze programma's aan het werk aan het werk.