Kan ik dit wel?
11 oktober 2021 - Parramos, Guatemala
Voor ik met mijn verhaal begin, wil ik graag nog even terug naar mijn vorige blog. Ik wil namelijk duidelijk maken dat ik geen heimwee heb. Ik kreeg nogal wat 'aw'-reacties, maar dat was absoluut niet de bedoeling. Ik wilde gewoon wat gekke dingetjes benoemen die ik hier mis, maar ik denk dat dat niet met heimwee te vergelijken is. Geen idee eigenlijk, ik heb om eerlijk te zijn nog nooit heimwee gehad. Goed, daar gaan we dan.
Antigua
Vorig weekend hebben we een rustig weekendje gehad in Antigua, in plaats van ergens ver weg. Na een hele vroege ochtend op vrijdag (daarover lees je in het volgende stukje meer) was dat heerlijk. We verbleven in Selina, één van de luxere hostels in Antigua. We bezochten Earth Lodge, een hotel/restaurant waar we een dagje rustig konden ontspannen. Ook hebben we geshopt in Antigua en natuurlijk weer veel te veel en veel te uitgebreid gegeten. We bezochten een Belgisch restaurant en ik heb onwijs genoten van weer eens een keertje 'gewoon' Europees eten. Daarna bezochten we een (goed verborgen) cocktailbar, waar we binnen kwamen door een telefooncel heen.
Op zondag besloot ik een jurkje (in typische Guatemala stijl!) dat ik de dag ervoor had gekocht wat smaller te laten maken. Zelfs de kleinste maat was voor mij nog te groot. Ik bezocht een kleermaker, een vriendelijke oude man en hij vertelde me dat hij mijn jurkje dezelfde dag om 16:00 af kon hebben en dat klonk perfect. Het zou me Q20 (zo'n €2) kosten en ik wilde hem een fooitje geven voor zijn goede service. Ik ging nog even lunchen, belde wat vriendinnen en kwam om 16:00 terug naar zijn winkel. Zoals wel te verwachten was (ik ben inmiddels bekend met de gebruiken hier) stond ik om 15:55 voor een dichte deur. Misschien was ik gewoon te vroeg en kwam hij rond 16:15 terug naar zijn winkel... Na wat gesprekken met zijn buren was het duidelijk dat hij echt weg was - en hij nam ook zijn telefoon niet op. Ik besloot tot 16:30 te wachten, zijn buurvrouw had hem immers gebeld. En ja hoor, om 16:20 kwam er een jongen op een scooter aanrijden met een oude man achterop. De man leek op de man die ik die ochtend had gezien, strompelde van de scooter af en viel bijna op de grond. Ohoh, was hij dronken? Nadat hij met moeite zijn winkel had geopend, vertelde hij dat hij een paar biertjes op had, maar mijn jurkje had hij daarvoor afgemaakt. Niet eens te verbaasd (ik woon immers in Guatemala) dacht ik, ondanks de bijzondere situatie, alsnog snel mijn jurkje op te halen en naar huis in Parramos te gaan. Dat dacht ik, maar de beste man kon zich helaas niet herinneren waar hij mijn jurkje had gelaten. Beschaamd vroeg hij me herhaaldelijk of ik maandag of dinsdag terug kon komen en na een tijdje besloot ik zelf achter zijn toonbank te gaan kijken. Nog geen 10 tellen later vond ik mijn jurkje: deze lag netjes opgevouwen klaar. Ik betaalde de man (ondanks dat hij mijn geld uit schaamte niet aan wilde nemen), bedankte de buurvrouw en bestelde een Uber. Na een half uur wachten en 3 pogingen (geen aanrader om een Uber te nemen op zondag!) zat ik eindelijk in een auto terug. Tijd om nog eventjes een avondje uit te rusten voor weer 12 dagen werken.
^ Earth Lodge
< Como Como, het Belgische restaurant
< Ulew, een gewaagde cocktailbar zonder menukaart
Día del Niño
Ja, vorige week vrijdag ben ik vroeg opgestaan. Hoe vroeg? Nou, om 5:30 moesten we klaarstaan voor de kerk! Vanaf daar liepen we langs de huizen van de kinderen om vuurwerk af te steken en ze wakker te zingen, wat erg leuk was. Daarna kregen we warme chocolademelk en na even uitrusten zocht ik mijn hogar op. Van Mary en Erin (die beiden als docent Engels werken) had ik gehoord dat er een hoop spelletjes/activiteiten waren rondom de school en daar wilde ik natuurlijk graag bij zijn. Het thema was 'piraten' en daar had ik me natuurlijk (een beetje) naar gekleed. Zo bracht ik de rest van mijn vrijdag lachend door met mijn hogar en gingen we onder andere zaklopen, dansen (jaaa ik schudde mijn billen mee op hun favoriete reggaeton liedjes) en bowlen.
Community nights & quality time met mijn collega's
De afgelopen week heb ik veel tijd door gebracht met de community van vrijwilligers en stagiaires. Afgelopen woensdag hadden we een diner in het huis van tío Orlando (de directeur hier in Guatemala) en het afscheid van de stagiaires. Dit was een gezellige avond, met als afsluiting een waardig afscheid van de geliefde stagiaires. Rolando was al even weg, maar aangezien Dulce en Kiara mijn huisgenoten waren gaan we die onwijs missen. Ook heeft Dulce mij alles geleerd wat ik moet weten voor Chicas Poderosas en heeft ze me deze week ingewerkt voor mijn nieuwe werkzaamheden. Donderdagavond hadden we nogmaals een waardig afscheid voor Dulce en Kiara, met pizza en taart. Heel gek dat ze weg gaan en we alleen nog maar met de vier vrijwilligsters overblijven. Hopelijk komen er in januari een aantal enthousiaste nieuwe vrijwilligers bij, tot nu toe is de komst van één bevestigd...
Méééér werk
Natuurlijk ben ik de afgelopen weken ook weer veel aan het werk geweest voor WereldOuders/NPH.
Voor Desarrollo Juvenil hebben we een aantal verrassingen voor tías en tíos geregeld, in het kader van 'iets goeds voor een ander doen'. Zo 'maakten' we nachos (met een lading limoensap eroverheen) voor een tía en tío die de meisjes stiekem wilden koppelen en kookten we een speciaal diner voor 3 tías. Ondanks dat het mij veel stress en geregel kostte, ontzettend leuk en speciaal om de tías in het zonnetje te zetten. Komende week gaan we met het laatste groepje meisjes koken en starten we met deze activiteit bij de varones (jongens). Ik ben benieuwd wat voor verrassingen zij gaan plannen.
In Chicas Poderosas hebben we de afgelopen twee weken veel aandacht besteed aan het vertrek van mijn geliefde collega Dulce. Vorige week hebben we kaarten geknutseld en armbandjes voor haar gemaakt, deze week hebben we feestjes gehouden ter ere van haar afscheid. Ook heb ik een gesprek met de psychologe gehad om het programma te evalueren en heb ik de hoop dat ik binnenkort weer een heel uur met elke groep mag werken. Dan is er veel meer mogelijk en hoop ik meer in de bijeenkomsten te kunnen doen dan knutselen en dansen.
Deze week ben daarnaast ik ingewerkt bij mijn nieuwe werk: de psychologische gesprekken met de tíos en tías. Maandag had ik een 2,5 uur lange overdracht met Dulce, die dit werk tot en met deze week op zich nam. Na die bijeenkomst was ik nogal overweldigd: er zitten best heftige casussen tussen die bij mijn werkzaamheden gaan horen. Zo zijn er bijvoorbeeld tías in situaties met huiselijk geweld en anderen die omgaan met jeugdtrauma's. Ehhhhh, kan ik dit wel? Gelukkig bestaat het grootste deel van de problemen uit relatieproblemen en 'gewoon even hun ei kwijt willen'. Dulce heeft me daarnaast voorgesteld aan het grootste deel van de tías en tíos en ik heb na hierom te vragen een sessie met één van de tíos met haar meegekeken. Hierna voelde ik me al een stuk beter. Ik kan dit! Ik vind het nog steeds spannend, maar dit is een super mooie nieuwe uitdaging waarbij ik veel technieken toe kan gaan passen die ik tijdens mijn studie heb geleerd, maar nog nooit heb gebruikt.
Gelukkig was niet al mijn werk zwaar en overweldigend, ik heb namelijk ook heel wat tijd door gebracht met de puppy's hier op het terrein. De meisjes van Fátima zoeken de puppy's nog wel eens op en nemen ze mee naar hun huis, waar we voor de deur een tijdje met ze knuffelen. En dat vind ik helemaal niet erg natuurlijk! Ik begin een steeds betere band met de meisjes te krijgen en ben er sinds dit weekend ook achter dat ik het (tegen mijn verwachtingen in) stiekem heel leuk vind om met wat oudere kinderen te werken. Ik heb zelfs mijn kledingstijl met ze gematcht en een paar Crocs gekocht (en één van de Crocs met één van de meisjes geruild, de tías dachten dat ik gek was toen ik met twee verschillende schoenen weg ging). Ik geniet steeds meer van mijn tijd in de hogar en ben verbaasd over hoe leuk ik het eigenlijk vind.
Q&A
Na 4 maanden hier in Guatemala begin ik aardig in te burgeren. Heb jij een vraag over de Guatemalteekse cultuur, mijn favoriete Spaanse woord, mijn werkzaamheden als vrijwilliger, mijn lievelingseten hier (of juist in Nederland), de blonde puppy die inmiddels bij de meisjes woont, mijn favoriete plekje in Guatemala (so far) of een andere brandende vraag? Stuur me dan een berichtje of zet je vraag in de comments, dan kom ik daar over twee weken in mijn blog op terug!
Kunnen ons voorstellen dat het Europese eten je extra goed heeft gesmaakt.
Na vakantie in Griekenland hebben wij dat al dus we snappen dat wel 😋
Alicia veel liefs en tot jouw volgende verhaal.🙋🏼♂️🥰💁🏼♀️😘
Xxxoma