Alicia en el país de las maravillas

Zoals ik in mijn vorige blog schreef, zijn we een tijdje terug in Zone 4 geweest, een hippe wijk in Guatemala-Stad. Er was niet heel veel te doen, maar er waren oneindig veel schattige restaurantjes en we hebben heerlijk (lekker even geen bonen) kunnen eten. Ook aan street art en live muziek ontbrak het niet in de stad!

Vorige week heb ik de laatste twee hogars leren kennen: San José en Juan Bautista. Ook heb ik de meiden uit María Goretti leren kennen tijdens mijn werk voor Chicas Poderosas en bracht ik extra tijd door met de jongens van San Antonio. Daarnaast kreeg ik op vrijdagavond het spannende nieuws te horen over wat mijn vaste hogar is... Het hele weekend heb ik met deze groep door gebracht. En over welke groep dat is houd ik jullie nog even in spanning.

Hogar Juan Bautista
De jongens uit het Juan Bautista huis zijn de oudste jongens die hier wonen, tussen de 16 en 18 jaar oud. Een verrassend vriendelijke groep jongens, die geïnteresseerd is in van alles. Het eerste wat ze riepen bij mijn naam was: "Alicia en el país de maravillas!!" en ik moet toegeven dat ze niet de eerste (noch de laatste) waren die dat zeiden. Blijkbaar is dat de Spaanse versie van Alice in Wonderland, dus tegenwoordig zeg ik inderdaad dat ik tussen hoedenmakers, katten en konijnen woon (al snappen ze dan weer niet dat ik ook een grapje maak... Hopelijk wordt mijn Spaans snel beter). De jongens waren ook erg benieuwd naar de betekenis van de Engelse liedjes waar ze naar luisterden. Aangezien hun favoriete artiesten bestaan uit onder andere Drake en Eminem is het vast geen verrassing dat ik soms woorden net een beetje anders vertaalde. Al met al een verrassend aardige groep en ondanks dat ze niet mijn hogar gaan worden, erg leuk om deze groep te hebben leren kennen.

Hogar San José
Met San José kon ik helaas maar één lunch doorbrengen, omdat ik die avond moest werken. Ik heb niet heel veel met de groep kunnen bonden (en voorspelde daardoor ook dat ze niet mijn hogar gingen worden), maar had toch een leuke tijd met de groep jongens van 9 tot 13 jaar. Er zitten best wat kinderen met een beperking in deze groep, waardoor het me een uitdagende groep lijkt om mee te werken. Na de lunch klom ik even met ze boven óp het klimrek en ik schaamde me een beetje toen ik bovenop een speeltoestel zat en de kleuters enthousiast (van een flinke afstand) mijn naam riepen om naar me te zwaaien. Whoops, niet helemaal het goede voorbeeld. Ondanks dat, een gezellige, maar helaas korte middag gehad met deze groep.

Op vrijdagochtend (om 6 uur!) begonnen de eerste activiteiten om padre Wasson te herdenken. Vader Wasson, de oprichter van NPH/WereldOuders, was op 16 augustus precies 15 jaar overleden. Hij is erg belangrijk voor iedereen binnen NPH/WereldOuders en daarom was er het hele weekend tijd voor activiteiten ter nagedachtenis aan hem. De rest van de dag deden de kinderen klusjes op het terrein. Ik was in de ochtend opnieuw samen met de hogar van San Antonio. Samen met deze groep jongens en een aantal machetes en hakbijlen wiedden we het onkruid rondom de stenen die de woorden "Bienvenidos" en "NPH" vormden. Een zware taak, maar gelukkig konden de jongens me ook regelmatig laten lachen. Zo zeiden ze bijvoorbeeld dat ik vast heel veel zwaarder werk gewend ben in mijn leven en grapte ik terug dat werken met kinderen véél vermoeiender is. Ik heb de jongens allemaal wat beter leren kennen en het was leuk om wat meer te bonden met de kinderen met wie ik niet zoveel ga werken. Tot mijn schrik verfden de jongens ook de hond. Gelukkig gebruikten ze waterverf en wasten ze Max ook weer netjes schoon.

Voordat ik vertel wat mijn hogar is geworden... Zal ik jullie eerst een update geven over mijn werkzaamheden de rest van de week!

Voor Desarrollo Juvenil hebben we de materialen die in ons 'kantoor' staan uitgezocht. Ook kregen we te horen dat we aan de slag kunnen gaan met de jongeren. Daarmee gaan we deze week (hopelijk) dan ook echt van start.
Voor Chicas Poderosas heb ik samen met Dulce, de stagiaire die nu het programma leidt, de eerste activiteiten (na de kennismaking) uitgevoerd. Met elk groepje hebben we iets gemaakt van klei en deze week is het mijn taak om de kunstwerken met ze te gaan verven. Nog niet echt een activiteit die heel veel met empowerment te maken heeft, maar ik moet toegeven dat het ook lastig is om een goede activiteit neer te zetten in 20 minuten. Daarbij moeten we elkaar nog beter leren kennen en is dit een goede, relaxte manier. Ik hoop dat we snel langere bijeenkomsten mogen gaan organiseren, wat alles een stuk makkelijker zou maken.

En mijn hogar is...

Fátima!

Zoals verwacht, hebben de meisjes uit Fátima mij gekozen als vrijwilliger. Toen ik op vrijdagavond bij ze aan kwam, werd ik door één van de meest beruchte meisjes van heel het huis meteen uitbundig geknuffeld. Ze vroeg of Fátima ook mijn favoriete hogar was. Toen ik zei dat dat zo is en dat ik graag tijd met ze door breng, straalde ze helemaal. Het voelde goed om een meisje dat zo vaak wordt afgewezen eindelijk eens te vertellen dat iemand wél tijd met haar door wil brengen.
Op zaterdag bracht ik de hele dag met de meisjes van Fátima door. Ze hadden een druk programma: met voetbal, klusjes, volleybal en natuurlijk pronken met hun nieuwe vrijwilliger. Tijdens het schoonmaken van het huis werd mijn geduld al meteen op de proef gesteld. Het meisje dat me dag daarvoor zo'n uitbundige knuffel gaf, besloot om met water rond te gooien en om in de wasbak voor de (af)was te gaan zitten en een bad te nemen. Nadat ik de kraan al een paar keer had dicht gedraaid, de tía (de verzorgster) zo'n zes keer haar naam had geroepen en het meisje nadrukkelijk zei dat ze míj wilde irriteren, besloot ik haar te negeren, omdat ze duidelijk op zoek was naar aandacht. Toen ze later uit zichzelf weer begon met schoonmaken complimenteerde ik haar en keek ze raar op. "Huh? Goed? Ik gedraag me juist slecht!!" Blijkbaar had ze nog niet zoveel ervaring met positieve aandacht dus. Later vroeg ik haar ook waarom ze vond dat ze zich slecht moest gedragen. Het bleek dat ze op die manier een tweede vrijwilliger probeerde te krijgen. Toen ik haar uitgelegd had dat het niet zo werkt en ze er maar één per huis kunnen hebben, begon ze zich wat beter te gedragen. In de middag hadden de meisjes een volleybaltraining en ik speelde enthousiast met ze mee. Daarna ging ik uitgeput naar huis. Het is nog best wennen om ineens zoveel te werken!
Zondag was een wat rustigere dag. In de ochtend hadden we een Zoom-call met alle NPH-huizen (zelfs met Haïti ondanks de verschrikkelijke aardbeving die er laatst was) om vader Wasson te herdenken. De kinderen vonden het lastig om zich hierop te concentreren, maar alle huizen hadden iets voorbereid en dat was leuk om te zien. Later op de ochtend leerde ik ook de meisjes die wat meer op de achtergrond staan wat beter kennen, maar ik was stiekem ook blij toen ik na de lunch eindelijk een middagje bij kon komen. Ik verzekerde de tías dat ik de meisjes schatjes vind, maar dat ik echt nog even moet wennen en flink moet bijkomen na zo'n druk weekend.

Gisteren was het einde van de festiviteiten van het weekend: het was namelijk het officiële jubileum van de sterfdag van vader Wasson. In de ochtend heb ik mijn allereerste mis bijgewoond! Daarna heb ik even kunnen ontspannen, want ik hoefde niet te werken. In de middag was vervolgens het festival artistico, waarbij de meeste kinderen een optreden deden. Natuurlijk was ik in het bijzonder trots op de meisjes van Fátima, maar alle kinderen hadden een leuke act en zelfs de jongens deden enthousiast mee met onder andere 'elektronische salsa'! Toen we na de activiteiten terug liepen, riep één van de jongens mij om gedag te zeggen. Terwijl hij op ons af rende en ik "hola" terug wilde zeggen, besloot één van de (stillere!) meisjes dat ze mij in bescherming moest nemen. "Alicia is nu onze vrijwilliger en ze heeft geen tijd voor jou!" Ik voelde me een beetje schuldig, maar het was wel erg schattig dat ze zo zorgzaam over mij was. Ook tijdens het eten hielden de meisjes mij goed in de gaten: ik moest goed eten en volgens één van de meisjes kon ik zelfs wel wat dikker worden.

Dit wordt nog wat de rest van het jaar!