Shake it off

"Mountains do not rise without an earthquake"

Het is nog lang geen tijd voor een nieuw blog, maar aangezien ik er nogal wat vragen over kreeg: ja, gisteren was hier een aardbeving. Ja, ik heb het gevoeld. Nee, ik was eerlijk gezegd te moe om bang te zijn.

Ik neem weinig risico's. Nou ja, los van het feit dat ik natuurlijk naar de andere kant van de wereld ben verhuisd: naar een land zonder er ooit geweest te zijn, de taal te spreken of te weten wat ik daar aan zou treffen. Nu ik daar allemaal aan gewend ben, weet ik precies hoe voorzichtig ik met alles moet zijn. Ik stap niet achterop scooters van mannen die "Antigua, Antigua" roepen, ondanks dat ik inmiddels weet dat ze me niet zouden proberen te ontvoeren en ik loop ook niet 's nachts alleen over straat. Maar sommige gevaren liggen buiten mijn handen. Soms doet moeder aarde gewoon lekker wat zij zelf wil.

Gisternacht werd ik rond 01:00 wakker toen alles begon te schudden. Ik had dit eerder gevoeld, midden op de dag, maar een stuk lichter. Ik kon de twee situaties dan ook meteen aan elkaar linken: dit moest dan dus ook een aardbeving zijn. Mijn ukelele viel om en maakte een hard geluid en ongeveer een halve minuut later stopte het beven. Te moe om echt na te denken, viel ik weer in slaap. Een paar uur later werd ik onrustig wakker en keek ik in de Facebook groepen wat mensen ervan vonden. Veel berichten in de expatgroep: dit was een flinke beving geweest. Ik viel weer in slaap en na een vreemde droom waarin ook Fuego (de vulkaan) flink uitbarstte werd ik wakker door mijn wekker. Ik besprak de situatie met Emily, de nieuwe vrijwilliger die uit de hoofdstad (Guatemala) komt en ook zij was er flink van geschrokken. Eén van mijn andere huisgenootjes had de drie bevingen niet eens gevoeld. Vanmorgen las ik in het nieuws dat er veel materiële schade is, er drie mensen zijn overleden, twee mensen gewond zijn geraakt en 61 mensen zijn 'verzorgd', wat dat ook mag betekenen. In totaal zijn er 89,785 mensen getroffen door de aardbeving, maar daaronder vallen ook mensen die slechts enkele uren geen stroom hebben gehad, dus de ernst daarin loopt flink uiteen. Ik hoop dat er niet meer mensen overleden zijn, want dat kun je met een corrupte overheid die graag de waarheid verhult nooit weten.

Zo'n beving zet je toch wel aan het denken. Tenzij je om de één of andere vreemde reden in Groningen gaat wonen, heb je daar in Nederland nooit last van. Als de beving wat sterker was geweest, was het dak hier misschien wel naar beneden gekomen. En hier hebben mensen geen keus: iedereen loopt hier het risico om getroffen te worden. Om nog maar te zwijgen over landen als Haïti, waar dit soort rampen nog veel vaker voor lijken te komen. Wil ik hier dan nu weg? Nee. In tegendeel. Ik zou graag weer een nieuwe EHBO-cursus willen volgen zodat ik kan helpen als het een keer wél echt misgaat. Natuurlijk kan ik als psycholoog ook een hoop betekenen en misschien is dat dan ook wel een richting die ik in mijn carrière op wil gaan, maar ik wil in ieder geval meer doen. Psychische noodhulp in oorlogsgebieden is momenteel nog niet vanzelfsprekend, maar wellicht dat daar in de toekomst verandering in komt en dan sta ik klaar om War Child of het Rode Kruis bij te staan (sorry mam!). Voor nu blijf ik natuurlijk nog de lieve kindjes en tíos/tías bij WereldOuders/NPH ondersteunen. Over 5 maanden vlieg ik naar huis en dat vind ik maar een gek idee, al kijk ik er stiekem ook wel naar uit.

Het feit dat we met zijn allen nog elke dag koffie in een wegwerpbekertje halen, we van Amsterdam naar Parijs vliegen en veel mensen nog steeds elke dag vlees eten helpt vast niet aan alle natuurrampen mee. Laten we allemaal goed voor onze moeder aarde zorgen, dan zorgt ze vast ook goed voor ons!

🌎❤️